Work-life balance
Ken je die term? Work-life balance. Ik vraag me af waarom work voor life komt. Zo van: ‘we erkennen dat de balans tussen die twee belangrijk is, maar werk is nog steeds hetgeen wat voorop staat’. Misschien een beetje vergezocht, maar in de praktijk kom ik het regelmatig tegen.
Tijdens mijn studie kwam ik in aanraking met een partij die beweerde een duurzaam inzetbaarheidsbeleid te hanteren voor haar medewerkers. In eerste instantie was ik ontzettend enthousiast en de stukken die ze aanleverden zagen er prachtig uit. Een jaar na het project raakte ik in gesprek met een van de medewerkers. Burn-out. Het ging om een vrouw in de vijftig die recht had op DI-uren, oftewel Duurzame Inzetbaarheidsuren. Ze vertelde over dat ze recht had op die uren, maar dat er in de organisatie gezegd werd dat het een eigen keuze was om die uren op te nemen. Haar werk bleef liggen als ze die uren op zou nemen en er was geen oplossing voor. Kortom, ze kon de uren krijgen, maar het was haar eigen probleem als het werk zich opstapelde. In plaats van die DI-uren, kreeg ze overuren. Vandaar mijn vergezochte statement.
Ik snap dat het voor organisaties, zeker in de huidige economie waar personeel moeilijk te vinden is, lastig is om een passend beleid te schrijven en al helemaal om het daadwerkelijk uit te voeren. Er zijn zoveel aspecten om rekening mee te houden en het wordt er niet minder ingewikkeld op. De maatschappij verandert, de behoeften van de mens veranderen en organisaties worden geacht daar op in te spelen. Ingewikkeld.
‘Makkelijk praten (of typen) heb jij van achter je laptop. Je hebt geen idee met wat voor problemen wij te kampen hebben, kom maar met een oplossing.’
Waarom is het dat organisaties zoals Wijkzorg, die de nadruk leggen op autonomie, teamwork en het doel achter het werk, de beste resultaten behalen? Er wordt niet gesproken over beleid, verslaglegging of eindeloze verantwoording van uren. Er zijn geen leidinggevenden en er is geen organisatie die je op het matje roept. De teams dragen elkaar en het werk. En daarmee zijn de medewerkers niet alleen meer tevreden, Wijkzorg is ook nog eens extra winstgevend door deze manier van ondernemen. Ik heb geen kant en klare oplossing. Wel heb ik ervaren dat als we wat minder gaan focussen op beleid, getalletjes en structuur, er ineens een hele nieuwe dimensie naar boven komt. Namelijk de menselijke kant. Het zou een stuk makkelijker te behappen zijn als we tijd en ruimte nemen om te kijken hoe we als team in relatie tot elkaar met problemen kunnen omgaan. Vervolgens doelen en een plan van aanpak opstellen en tot slot de schaal verkleinen.
Verleg de focus, zet life voor work.